شعر احمد شاملو. (پریا).

یکی بود یکی نبود

زیر گنبد کبود

 لخت وعور تنگ غروب سه پری نشسته بود.

زار و زار گریه می کردن پریا.

مث ابرهای باهار گریه می کردن پریا.

گیس شون قد کمون رنگ شبق 

از کمون بلن ترک 

از شبق مشکی ترک

روبه روشون تو افق شهر غلامای اسیر.

پشت شون سرد و سیاه قلعه ی افسانه ی پیر.

از افق جیرینگ جیرینگ صدای زنجیر می اومد

از عقب از توی برج ناله ی شب گیر می اومد...

پریا! گشنه تونه؟

پریا! تشنه تونه؟

پریا! خسته شدین؟

مرغ پر بسته شدین؟

چیه این های های تون 

گریه تون وای وای تون؟))

پریا هیچ چی نگفتن زار وزار گریه می کردن پریا

مث ابرای باهار گریه می کردن پریا...